ၿမင္ကြင္း
ေအာင္လြန္းၿမိဳင္
ေရခ်ိဳးသန္႕စင္ၿပီးစ
ေဟာဒီ ေလညွင္းေတြ
ကမူးရူးထိုး ေၿပ၀င္လာဖို႔
ၿပတင္းတံခါးအဖြင့္ . . . . . . ။
စကားလံုး အႏုအရင့္တို႔
အေရာင္အေသြးစံု စႀက၀ဠာထဲ
ေမာင္းႏွင္ ……………
စိတ္ကူးေသြးေႀကာနဲ႔ ရာဇ၀င္ေတြ
ေမာင္းႏွင္ ……………
တေမွ်ာ္တေခၚ လယ္ကြင္းေတြရဲ႕
ရင္သားၿပင္ေပၚက
ဒုတိယေၿမာက္ စိမ္းလန္းၿခင္းေတြ
ေမာင္းႏွင္ ……………
ပါးစပ္သခ်ိဳင္းအတြက္
ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္တို႔
ေမာင္းႏွင္ ……………
တက္ကုန္ရြက္ကုန္ဖြင့္ရင္း
ေမာင္းႏွင္ အား ၿပင္းထန္တဲ့ ဦးေခါင္းမ်ားနဲ႔
လူေတြ …………..
လူေတြ ………… တိမ္ေတြ … ။ ။
ေအာင္လြန္းၿမိဳင္
ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္း / ၁၉၉၇
တြင္ေဖၚၿပၿပီး ။
ေႏြဦး
ေအာင္လြန္းၿမိဳင္
ဘ၀က
ဥႀသငွက္ကေလးရဲ႕
အသံထြက္ေပါက္ကို တိတ္ဆိတ္ေစတယ္ ။
ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္း
အလံုးစံုေသာအရာမ်ား
မွားယြင္းစြာ ေကာက္မကိုင္မိ ။
တစ္ရာသီစာမွ်
လွပခ်င္ေယာင္
ေဆာင္ခ်င္တိုင္းေဆာင္ေနတဲ့
ေန႔လယ္ခင္းေတြကလည္း
ဖုန္အလိမ္းလိမ္း
သႀကၤန္ရက္အတိုအစေတြနဲ႔
ေရာစပ္ထားလို႔ ။
ေတာစိမ္း ေတာင္စိမ္း
ၿမဴခိုးစိမ္းေတြမရွိတဲ့အရပ္
သစ္ရြက္ ရယ္ . . . . . .
သစ္ပင္အိုရယ္ . . . . . .
ဆြတ္က်င္ဖြယ္
ေ၀းကြာၿခင္းဂီတေတးကိုဆိုလို႕ ။
ေထာင့္ခ်ိဳးကေလး ရယ္ . . . . .
လမ္းက်ဥ္းကေလး ရယ္ . . . . .
ၿမင္ကြင္းတစ္ခုရယ္ . . . . . . . .
အံု႔ခနဲ ဆိုင္းလုိက္တဲ့ မိုးသားတိမ္ရယ္ . . . . . . .
ေယာင္းမၿမင္းစီးထြက္သြားတဲ့
ေၿမာက္ၿပန္ေလရယ္ . . . . . . . . .
ဒါ . . . . . . . . . .
ငါ ၿငင္းလို႕မရတဲ့
အရူးသြပ္ဆံုးရာသီပဲ ။ ။
ေအာင္လြန္းၿမိဳင္
မေဟသီ မဂၢဇင္း
ဧၿပီလ ၊ ၁၉၉၄
တြင္ ေဖၚၿပၿပီး ။
ေမာင္ခိုင္မာ
ဧည့္ခန္းမ်ားကို ၿဖတ္သန္းၿခင္း
ရသပညာဟုေခၚဆုိေသာ အႏုပညာသည္ လူ၏
စိတ္ကို လႈပ္ရွားေစႏုိင္ေသာ ပညာမ်ိဳး၊ လူ၏ေစတနာကို လႈံ႔ေဆာ္ ႏႈိးဆြေပးႏုိင္ေသာ ပညာမ်ိဳး၊ လူ၏ေစတနာအေလ်ာက္ လူ ၏စိတ္ကူးဥာဏ္စြမ္းၿဖင့္ ဖန္တီးရေသာ ပညာမ်ိဳးၿဖစ္သည္။
ၿမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း(အတြဲ ၁၄)
၁၉၇၅ ခုႏွစ္
လူ႔ယဥ္ေက်းမႈအစ ပန္းခ်ီ၊ဂီတ၊အကပညာကို ပါဠိလုိ သုခုမေဗဒလို႔ အႀကမ္းဖ်င္း သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၿမန္မာမႈ နယ္ပယ္ထဲမွာေတာ့“အႏုပညာ”ရယ္လို႔တညီတညြတ္တည္းအတည္ၿပဳခဲ့ႀကတယ္။လူ႔ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းအတန္အသင့္အခ်ိန္ကာလကအစၿပဳၿပီးစာေရးတဲ့အတတ္ဟာပညာရပ္တစ္ခုအေနနဲ႔ၿဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ဘာသာစကားမွအေနနဲ႔ၿဖစ္ ထြန္းေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။
ဘာသာစကားမွ တစ္ဆင့္ ဘာသာစာေပ…… စာေပ ။
အသိပညာ၊ အတတ္ပညာတစ္ခုခုကိုၿပဳစုမွတ္ တမ္း တင္တဲ့ စာေပဟာ အသိေပး စာေပ၊ သုတစာေပ (Non-Fiction)ၿဖစ္တယ္ ။
ေလာကသဘာ၀နဲ႔ လူ႕စိတ္ကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔တင္ၿပတဲ့ စာေပကို ဖန္တီးမႈ စာေပ၊ ရသစာေပ၊ အႏုစာေပ… (Fiction) လို႔ ေခၚမွတ္ခဲ့ႀကတယ္။
အႏုပညာနယ္ပယ္ထဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ ဖန္တီးမႈစာ ေပ၊ ေစတနာႏိႈးစာေပ၊ ရသစာေပဆိုတာ လူ႔ေလာကထဲ ကလူ႔အၿဖစ္အပ်က္ေတြကိုဗဟိုၿပဳတယ္။ဒိ႒ဓမၼေလာကကို ခ်ဥ္းကပ္တယ္။ ေခတ္ရဲ ႔လကၡဏာ အေထြေထြ အ ၿပားၿပားကို ခံစားထင္ဟပ္ေဖာ္ၿပတယ္။ ႏွစ္သက္မႈ (ရသ) တစ္ခုခုကို ေပးတယ္။
အႏုစာေပဟာ သဘာ၀ကို ပံုတူကူးခ်ၿခင္းမၿပဳဘဲလူ႔စိတ္ကူးဥာဏ္စြမ္းနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔တဲ့ ပညာရပ္ၿဖစ္ ခံစားသူရဲ.စိတ္ဘ၀င္ထဲကို စိမ့္၀င္ ထိုးေဖာက္ၿပီး ေစတနာလႈံ႔ေဆာ္မႈကို ညင္ညင္သာသာၿပဳတတ္တယ္။
ခံစားမႈတစ္ခုခုကို အရင္းခံၿပီး ဖန္တီးဖြဲ႔ဆိုႀက တဲ့ ပညာရပ္ေတြထဲမွာ’’ကဗ်ာေဗဒ’’ ဆိုတာ အခက္အ လက္ အညြန္႔အတက္တစ္ခုၿဖစ္တယ္။ဒါေႀကာင့္ ကဗ်ာ ဆိုတာ သုခုမပညာ၊ ရသပညာ၊အႏုပညာ၊ အလွပညာတစ္ရပ္ၿဖစ္ တယ္။သုတပညာ(သို႔မဟုတ္)သိပၸံပညာနဲ႔ရသပညာ(သို႔မဟုတ္)အႏုပညာဟာဘာကြာသလဲ။အဓိကၿခားနားခ်က္ဟာဘာလဲ။သိပၸံပညာက အမွတ္သညာကိစၥနဲ႔ အေႀကာင္းတရားကို သရုပ္ခြဲၿပီး ဖြင့္ေဖၚထုတ္ေပ တယ္။ဥေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးတဲ့ စမ္းသပ္မႈမ်ိဳးကိုအား ကိုးတယ္။ လူသားရဲ႔တန္ဖိုးထက္ အတတ္ပညာရဲ ႔ တန္ဖိိုးကိုပိုၿပီးရုိက်ိဳးတယ္။
သိပၸံပညာက ရုပ္ပစၥည္းေတြ ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လုိက္ၿပီး အႏုပညာက စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ကိုေၿခရာ ခံတယ္။ပ ထမအမ်ိဳးအစားကဥာဏ္……။ဒုတိအမ်ိဳးအစားက စ်ာန္….။ဒါေႀကာင့္အႏုပညာတစ္ရပ္ၿဖစ္တဲ့ကဗ်ာဆိုတာ(စ်ာန္)အလုပ္ကိုလုပ္ တယ္။
စ်ာန္အေႀကာင္း မေၿပာမီ ကဗ်ာဆရာတုိင္း ေအာက္သက္ေက်ၿပီးသားလုိ႔ ယူဆရမယ့္ “ကဗ်ာ” ကိစၥကို ပထမ စဥ္းစား ႀကည္႔ရေအာင္။
”ကဗ်ာ” ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို သဒၵါအဟန္႔နဲ႔ ခ့ံခ့ံ ညားညားအနက္ၿပန္ဆိုႀကည္႔လွ်င္ ’ပညာရွိ က၀ိတို႔ဖြဲ႔သီ ကံုးတဲ့စာ”…. လို႔အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ၿမန္မာဘာသာနဲ႔ လိုတိုရွင္းေၿပာရလွ်င္ေတာ့ ” သီကံုးဖြဲ႔ဆိုတဲ့စာ” လို႔ဆိုလွ်င္ လံုေလာက္ပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဟာ သူ႔ခ်ည္းပဲထီးတည္းရပ္မေန ခ့ဲဘူး။ သူ႔ေနာက္မွာ မိတ္ဘက္သဒၵါတစ္ခုရွိေနေသးတယ္။
” လကၤာ” တဲ့။ လကၤာရဲ ႔သဒၵါအနက္ကိုေတာ့ ” တန္ဆာ ဆင္မႈ”လို႔အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုပါတယ္။
(ကဗ်ာ+လကၤာ = ကဗ်ာလကၤာ)
” စ်ာန္” ရဲ ႔ အနက္ကေတာ့ ပါဠိသသက္အလုိအရ ” အာရံုတစ္ခုခုကို ကပ္ၿပီးရႈၿခင္း” လုိ႔ဖြင့္ဆိုၿပခဲ့တယ္။
သည္ေတာ့ ”ကဗ်ာလကၤာရဲ ႔စ်ာန္အလုပ္”ကိုတစ္ ခုခ်င္းၿဖဳတ္ထုတ္စဥ္းစားႀကည္႔ရေအာင္ ။
၁။ ကဗ်ာဟာ ဘယ္အရာကို သီကံုးဖြဲ႔ဆုိမလဲ………….။
၂။ ကဗ်ာမွာ ဘယ္လုိအလကၤာေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္အပ္
သလဲ………..။
၃။ ကဗ်ာဟာ ဘယ္လုိ အာရုံမ်ိဳးကို ခ်ဥ္းကပ္ရႈမွတ္သင့္
သလဲ………..။
ေဖာ္ၿပပါ ကိစၥ (၃) ရပ္ကို အေထာက္အကူၿပဳလမ္း ညႊန္ႏုိင္တဲ့ အရာဟာ ”ကဗ်ာဗႏၶသာရက်မ္း” လား။” ၿမန္မာစာ ညႊန္႔ေပါင္းက်မ္း” လား။ ”ၿမန္မာစာေပအဘိဓါန္” လား။ “ၿမန္မာ့စြယ္စံု”လား။
ေယာအတြင္း၀န္ ဦးဖိုးလႈိင္ရဲ ႔“အလကၤာ နိႆယ် က်မ္း" ထဲမွာစူးစမ္းမလား။
လယ္တီဆရာေတာ္ရဲ. “ဂမီၻရကဗ်ာက်မ္း” နဲ႔ ညွိမ လား ။
ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရဲ.”ကဗ်ာသဒၵသဂၤဟက်မ္း”ကို အာ ဂံုေဆာင္မလား။
ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ”ရသစာေပနိဒါန္း”ကို လက္ကိုင္ၿပဳမ လား။
ဆရာေမာင္သာႏူိးရဲ ႔ ”ထင္းရွဴးပင္ရိပ္” က ေကာ တကယ္အရိပ္ရရဲ ႔လား။
ကဗ်ာမွာ က်မ္းဂန္သိပ္ဆန္ရင္ စာအုပ္ဗီရုိသံပါ မယ္။အေၿခခံဥပေဒသေတြနဲ႔ ဂႏၴ၀င္ေလ့လာခ်က္ေတြကိုမ်က္ကြယ္ၿပဳရင္လည္း ပရမ္းပတာကဗ်ာ ၿဖစ္မယ္။ အမ်ိဳးသားလကၡဏာေတြ ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ၿပီး နဖူးမွာအတက္ ေပါက္၊ ေၿခေထာက္မွာ ပန္းပန္ၿပလွ်င္ေတာ့ ဟာသကဗ်ာ စင္ေတာ္ၿဖစ္သြားမယ္။
သည္ေတာ့ကာ ဂႏၴ၀င္ကိစၥေတြကို ေယာနိေသာ မနသိကာရ ႏွလုံးသြင္း။ ေခတ္ၿပိဳင္ၿမင္ကြင္းေတြထဲက ေတြ႔ ရွိခ်က္အသစ္ေတြကို ေက်ညက္စြာစိစစ္ၿပီးမွ လက္ခံ။ တစ္ ပါးသူဆီကရတဲ့ မိတၱဴဟန္ပန္ထက္ ကိုယ့္အသံ အစစ္ၿဖစ္ ေအာင္အားထုတ္။မဂၢဇင္းစာအုပ္တခ်ိဳ.မွာပါတတ္တဲ့ ကဗ်ာရဲ. ရသနဲ႔ ဒႆနကို လုိက္ရွာေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါးစိမ္းတန္းမွာ “တရားစာအုပ္ဘယ္မွာေရာင္းလဲ” လို႔ ေမးၿမန္းတာမ်ိဳးၿဖစ္ေန လိမ့္မယ္။
“ရသ-ဒႆန”အမည္ခံ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ.ဟာ ရသနဲ႔ ဒႆနကိုတစ္မတ္သားေလာက္ၿပၿပီး “ဟိုေရွ.ဆူညံညံဘာသံ လဲေမး”ေဟးလား၀ါးလား သႀကၤန္ယိမ္းမ်ိဳး ကေနႀကေတာ့ မိမိဘာလုပ္ရမလဲ။
ဟုိတစ္ခ်ိန္တုန္းက သႀကၤန္သံခ်ပ္ေတြမွာ ႀကားရေလ့ရွိတဲ့ ရိလံုး ကလိလုံး၊ ရြဲ႔လံုးမ်ိဳးနဲ႔ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ.မွာ ေတြ႔ရေလ့ရွိ တဲ့ေကာ္လံုး၊ ခတ္လံုး၊ ကပ္လံုး၊ မ်ိဳးဟာ ဘယ္အရာက ပိုၿပီး တန္ဖိုးရွိပါသလဲ။
သို႔ကလို ေလသရမ္းေတြရဲ. လက္ခ်က္ေႀကာင့္ ဖန္တီးမႈ စာေပအႏုပညာပြင့္ဟာ လြင့္ေႀကြ ေၿမခရေတာ့မွာ လား။ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ဆိုတဲ့ ရာစုသစ္ကို ႀကိဳဆိုဂုဏ္ၿပဳ ႏိုင္ပါ့လား။ ပန္းမ်ားပြင့္တဲ့ေန႔ဟာ ရက္ခ်ိန္းေရႊ႔ၿပီး ေရြ႔သြား မလား။ ေႏြလြင္ၿပင္မွာ ရသစာေပရဲ ႔အနာဂတ္ဟာ အစာငတ္ေရငတ္နဲ႔ ေႀကြၿပတ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားမလား။
ဧၿပီေႏြထဲက ကဗ်ာဧည္႔ခန္းေတြကို ေမာပန္းတုန္ ယင္စြာ ၿဖတ္သန္းရင္း အနားစခန္းတစ္ခုကို ေစ့ေစ့ငုငုရွာ ညေဖြေနမိပါတယ္။မိမိရဲ ႔စိုးရြံ ႔ လန္႔ထိတ္ သံသယစိတ္ကို ဆိတ္စာငယ္မွ် မက်န္ေအာင္ ေဆးေႀကာ သန္႔စင္အားၿဖည္႔
ေပးလိုက္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုစာေပဂ်ာနယ္ ဧည္႔ခန္းေဆာင္မွာ ထိေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးဖြဲ႔ဆိုၿပတဲ့ ”ပန္းထာ၀ရ” ကဗ်ာၿဖစ္တယ္။
နားဆင္ႀကည္႔ရေအာင္ ။
တစ္ႏွစ္တစ္ေႏြ၊ ရြက္ႏုေ၀လ်က္
ေႀကြက်ရာမွ၊ ေ၀လာရလည္း
မက်မေႀကြ၊ အၿမဲေ၀သည္
စာေပအႏုပညာ ပန္းပြင့္တည္း ။
ရသ-ဒႆန ေပ်ာက္ေနတဲ့ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႔ထဲက ေကာ္လံုး ၊ ကပ္လံုး၊ ေဆာ္လံုး၊ ခတ္လံုးေတြ ေႀကာင့္ စာေပအႏုပညာရဲ.အနာဂတ္ကို ဘယာကပ္ၿပီး ႀကည္႔မိတဲ့ မိမိဟာ”ပန္းထာ၀ရ” ရဲ႕ အဘိဓမၼာေႀကာင့္ သိသာစြာအား တက္သြားပါတယ္။ ခပ္ေစာေစာတုန္းက ခံတြင္းပ်က္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြဟာလည္း “ပိန္းႀကာရြက္တြင္၊ ေရမတင္”၊ “ပိန္းႀကာရြက္ဖ်ား၊ ေရမနား”၊ ဆိုသလို၊ ေလွ်ာက်ေၿပေပ်ာက္ သြားပါတယ္။ပုဒ္မတစ္ခု၊ စကားတစ္ခြန္းမွ်သာ ဖြဲ႔ဆိုၿပီး ပါဒအေရအတြက္(၇)ခု ရဲ႕ ကိုယ္ထည္အတြင္းမွာလည္း အသံ(၂)သံ၊ကာရန္ (၂) မ်ိဳးတည္းနဲ႔ ရိုးရိုး ေလးတင္ၿပပါတယ္။
တက္သံ……(ေအ) ကာရန္…..နဲ႔
က်သံ……..(အ) ကာရန္စတဲ့ ထိုႏွစ္မ်ိဳးမွအပ ကဗ်ာမွာ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး အလုပ္ေပးတဲ့ အခင္းအက်င္း မ်ိဳး မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ကဗ်ာရဲ ႔၀ဏၰမ်ားကို အနက္ထင္ေစတဲ့ အသံ ကာရန္ေတြဟာလည္း (ေႏြ-ေ၀-ေႀကြ) နဲ႔ (မွ-ရ-က်)ဆို တဲ့သံရွည္၊ သံၿပတ္ႏွစ္မ်ိဳးမွအပ အၿခားကိစၥမ်ိဳးေတြမေတြ႔ခဲ့ ရပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ အထက္ေဖာ္ပါ(ေႏြ-ေ၀-ေႀကြ၊မွ-ရ-က်) စတဲ့ အကၡရာ၀ဏၰေၿခာက္လံုးဟာ (စာေပ အနုပညာ ပန္းပြင့္တည္း) ဆိုတဲ့ ကဗ်ာရဲ ႔သမာဓိဂုဏ္ပုဒ္ကို ဆုပ္ဆုပ္ပိုင္ပိုင္ခုိင္ခုိင္ၿမဲၿမဲ က်ားကန္ေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
ေကာင္းၿပီ။ စပ္အင္စပ္ထံုးရဲ ႔ အခ်ိဳးအစားေၿပၿပစ္မႈ အသံရဲ ႔ အခ်ိဳးအစား လွပမႈစတဲ့ ကဗ်ဳပေဒသဆိုင္ရာေတြ ကို ခဏဖယ္ထားၿပီး ကဗ်ာရဲ ႔အတြင္းသား ဒႆနကို တစ္ဆင့္ တက္ႀကည္႔ပါ့မယ္။
တစ္ႏွစ္ တစ္ေႏြ၊ ရြက္ႏုေ၀လ်က္
ေႀကြက်ရာမွ၊ ေ၀လာရလည္း …….
ဆိုတာ ေႏြရဲ႕ နိယာမနဲ႔ ရုကၡေဗဒရဲ႕ ၿဖစ္ရုိးၿဖစ္စဥ္ တစ္ရပ္ပဲ မဟုတ္လား။ တစ္ႏွစ္ကုန္ေၿပာင္း ေႏြသစ္ကိုေရာက္တုိင္းေက်ာခိုင္း စြန္႔ခြာသြားႀကတဲ့ ရြက္ေဟာင္းေႀကြေတြ ေနရာမွာ ရြက္သစ္ေတြေ၀လာႀကတယ္။ပုရစ္ႏုေတြ ဖူးသစ္လာ ႀကတယ္။ရုိးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္း ေႏြသစ္ကိုင္းေတြေပၚမွာအညြန္႔အဖူးေတြ လြန္႔လူးလာႀကတယ္။”အေဟာင္းပ်က္မူ အသစ္ၿပဴလိမ့္” ဆုိတဲ့ ေႏြရဲ႕ နိယာမကို ကဗ်ာဆရာအေနနဲ႔ မ်က္ၿခည္မၿပတ္ အမွတ္ရေနပံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ………….
မက်မေႀကြ၊ အၿမဲေ၀သည္
စာေပအႏုပညာ ပန္းပြင့္တည္း…………
ဆိုတဲ့ အၿမင္မ်ိဳးကေတာ့ သခါၤရတရားကို မ်က္ကြယ္ ၿပဳရဲတဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ ႔စာေပအႏုပညာေပၚမွာ ယံုႀကည္မႈ၊ ၿပ ႒ာန္းမႈၿဖစ္တယ္။ စာေပအႏုပညာရဲ ႔ အမတဓါတ္ကို ဦးညြတ္ ဂုဏ္ၿပဳမႈတစ္ရပ္ ၿဖစ္တယ္။ သဘာ၀တရား၊ နိယာမတရား ေတြကို ေဖာက္ထြင္းလြန္ေၿမာက္သြားတဲ့ ဖန္တီးမႈကဗ်ာ၊ေစ တနာႏႈိး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ၿဖစ္တယ္။
သည္လို အေတြးအၿမင္ပါတဲ့စာမ်ိဳးဟာ စိတ္ေကာင္း ေမြးသူရဲ ႔ရင္ထဲမွာသာ ကိန္း၀ပ္ႏုိင္မယ္။ကဗ်ာဆရာရဲ ႔ေစတ နာ အေလ်ာက္စိတ္ကူးဥာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ ဖန္တီးဖြဲ႔ဆိုႏိုင္ လိမ့္မယ္။
သည္မွမဟုတ္ဘဲ ဖန္တီးမႈသေဘာကို သက္၀င္ယံု ႀကည္တဲ့စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြထဲက မၿဖစ္စေလာက္ အက်အ ေပါက္ေလးေတြ ေရြးႀကည္႔ၿပီး ဆန္စဥ္ရာ က်ည္ေပြ႔လုိက္ေန မယ္ဆိုရင္၊ မဂၢဇင္းကို လက္ကၿမင္းစရာသေဘာထားေနမယ္ ဆုိရင္“ဟိုေရွ႕ က ဆူညံညံ ….ဘာသံလဲေမး” ဆိုတဲ့အဆင့္က တက္ႏုိင္ႀကမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သႀကၤန္သံခ်ပ္ေတြ မွာ ႀကားရေလ့ရွိတဲ့ ရိလံုးကလိလံုး၊ခနဲ႔လံုး၊ရြဲ ႔လံုးထက္ ပိုၿပီး တန္ဖိုးရွိလာမွာလည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ရြက္ေႀကြေတြက ေၿမႀသဇာၿဖစ္လို႔ ရြက္ႏုသစ္ေတြက အပင္မွာေ၀လို႔ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ရဲ ႔ေႏြဘြဲ႔တိပ္ေခြနားဆင္ရင္း ---
ဆရာ တင္မိုး ရဲ ႔ မေႀကြတဲ့၊ မေသတဲ့“ပန္းထာ၀ရ” ကဗ်ာကို ခ်ဥ္းကပ္ခံစားရင္း မေဟသီမဂၢဇင္းရဲ ႔ ကဗ်ာဧည္႔ ခန္းကို ကူးလာလုိက္ေတာ့ ေအာင္လြန္းၿမိဳင္ ရဲ ႔ “ေႏြဦး ” ကို စူးစူးရွရွေလး ထိေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ဘာေႀကာင့္ ဘယ္လုိ စူးစူးရွရွလဲ။ သူ႔“ေႏြဦး”က ဘယ္လုိထူးၿခားေနလုိ႔လဲ။
ဘ၀က
အသံထြက္ေပါက္ကို တိတ္ဆိတ္ေစတယ္
ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္း
အလံုးစံုေသာအရာမ်ား
မွားယြင္းစြာ ေကာက္မကိုင္မိ ………။
ၿမန္မာကဗ်ာရဲ႕ အလကၤာဇာတ္ေဆာင္ေတြထဲမွာဥႀသငွက္ ဆုိတာ ကဗ်ာဆရာတုိင္းႏွစ္သက္တဲ့ ေႏြမင္းသားေလးေပ႔ါ။ ဥႀသငွက္ကေလးရဲ႕ အသံကလည္း အလြန္အင္မတန္ ခ်ိဳၿမၿပီး သိဂၤါရ ရသနဲ႔ သႏၱရသ ကိုၿဖစ္ေစတယ္။ ဥႀသ..ဥႀသ.. ဆိုတဲ့ ၿမည္သံစြဲကာရန္ရဲ႕ အနက္ဟာ ႏွစ္သက္ၿခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္း ၊ သကၠရာဇ္အသစ္ကို ႀကိဳဆိုၿခင္းရယ္လို႔ သူ႔အလိုလို အဓိပၸါယ္ ေဖၚၿပေနပါတယ္။
