ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက “တစိမ့္စိမ့္ေတြးမယ္”
I have no parents. I make the heavens and earth my parents.
ငါ့မွာ မိဘမရိွပါဘူး။ ငါဟာ ေကာင္းကင္နဲ႕ ေျမႀကီးကို (သဘာ၀တရားကုိ) မိဘသဖြယ္ လုပ္ထားပါတယ္။
I have no home. I make awareness my home.
ငါ့မွာ အိမ္မရိွပါဘူး။ ငါဟာ သတိကို အိမ္လုပ္ၿပီးေနပါတယ္။
I have no life or death. I make the tides of breathing my life & death
ငါ့မွာ ေမြးဖြားျခင္း၊ ေသဆံုးျခင္းဆိုတာ မရိွပါဘူး။
၀င္ေလ ထြက္ေလကိုပဲ ေမြးဖြားျခင္း၊ ေသဆံုးျခင္းလုိ႕ သေဘာထားပါတယ္။
I have no divine power. I make honesty my divine power.
ငါ့မွာ တန္ခိုး မရိွပါဘူး။ ရိုးသားမႈကို င့ါရဲ႕ တန္ခိုးအျဖစ္ လုပ္ထားပါတယ္။
I have no friend. I make my mind my friend.
င့ါမွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း မရိွပါဘူး။
ငါဟာ ငါ့စိတ္ကို မိတ္ေဆြအျဖစ္ လုပ္ထားပါတယ္။
I have no enemy. I make carelessness my enemy.
ငါ့မွာ ရန္သူမရိွပါဘူး။ သတိမပါ၊ ဥာဏ္မပါ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ျဖစ္သလို
ေနတတ္၊ လုပ္တတ္တာကိုပဲ ငါ့ရန္သူလို႕ သေဘာထားပါတယ္။
I have no armour. I make benevolence my armour.
ငါ့မွာ သံခ်ပ္ကာအက်ၤ ီ မရိွပါဘူး။ သူတစ္ပါးေကာင္းက်ိဳးကို လိုလားတဲ့စိတ္ကိုပဲ သံခ်ပ္ကာအက်ၤ ီသဖြယ္ လုပ္ထားပါတယ္။
I have no castle. I make immovable mind my castle.
ငါ့မွာ ရဲတုိက္ မရိွပါဘူး။ ငါဟာ တည္ၿငိမ္တဲ့ စိတ္ကိုပဲ ရဲတိုက္ႀကီးအျဖစ္ လုပ္ထားပါတယ္။
I have no sword. I make absence of self my sword.
ငါ့မွာ ဓါးရွည္ မရိွပါဘူး။ အတၱမရိွျခင္းကိုပဲ လက္နက္ျဖစ္တဲ့ ဓါးရွည္ႀကီးအျဖစ္ လုပ္ထားပါတယ္။
ကိုယ့္ဘ၀ကို စည္းကမ္းရိွရိွ ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားခ်င္ရင္ -
ကုိယ့္စိတ္ကို ကုိယ္သိေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ၀မ္းနည္း၊ ၀မ္းသာ အျဖစ္နည္းၿပီး
ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းတဲ့စိတ္နဲ႕ ဆံုးျဖတ္ရမယ္။
ဘ၀ရဲ႕အရည္အေသြးကို ျမင့္မားေစခ်င္ရင္ -
စိတ္ရဲ႕အရည္အေသြးကို ျမင့္မားေအာင္ ႀကိဳးစားမွ ျဖစ္မယ္။
ဘ၀ရဲ႕အဆင့္အတန္းကို စိတ္ရဲ႕အဆင့္အတန္းနဲ႕ပဲ တုိင္းတာသင့္တယ္။
လူဟာ အမ်ားအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္မွလည္းပဲ
ကုိယ့္ဘ၀ကို ေက်နပ္မႈ ရႏုိင္မယ္။
ဘ၀ဟာ အင္မတန္ တုိေတာင္းလွပါတယ္။
သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းေတြ ထိုင္ေတြးေနဖို႕ အခ်ိန္မရိွပါဘူး။
ေသျခင္းတရားကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္သြားႏုိင္မွသာ
လူ႕ဘ၀ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေနသြားတဲ့သူလုိ႕ ဆိုႏုိင္မယ္။
ေသခါနီးမွာ ကိုယ့္ကိုစီရင္ခ်က္ခ်မဲ့သူဟာ ကုိယ့္စိတ္ပဲ။
မေန႕က ငါထက္ ဒီေန႕ငါက ပိုၿပီး စိတ္ထားေကာင္းမွသာ
ငါ့ဘ၀ကို ငါေက်နပ္ႏုိင္မယ္။
စကၠန္႕တုိင္း စကၠန္႕တိုင္း၊ တစ္ခဏတုိင္း တစ္ခဏတုိင္း ကို
တန္ဖိုးထားႏိုင္မွသာ ဘ၀ဟာ တန္ဖိုးရိွတဲ့ဘ၀ ျဖစ္မွာပါ။
တစ္ခဏတုိင္း တစ္ခဏတုိင္းကို သတိေလးနဲ႕ ေနလိုက္ပါ။
ဘ၀ရဲ႕ မေရရာ မေသခ်ာတတ္တဲ့ သဘာ၀ကို လက္ခံႏုိင္မွ
ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ပိုၿပီး နားလည္မယ္။
ဘ၀ဆိုတာ စြန္႕စားရတဲ႕ ခရီးရွည္ႀကီးပါ။
ကိုယ့္အမွားေတြကို ရိုးရိုးသားသား ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ျပင္တဲ့သူဟာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တဲ့သူျဖစ္တယ္။
ကုိယ့္ဘ၀နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့သူ၊
ေကာင္းတာေတြျဖစ္လာမယ္လို႕ ယံုၾကည္တဲ့သူ၊
ေကာင္းေအာင္လည္း ကုိယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားေနသူ အတြက္ ေကာင္းတာေတြျဖစ္တာ မ်ားလာမွာ ေသခ်ာတယ္။
မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ဟာ မလြတ္လပ္ဘူး။
ၿငိမ္းခ်မ္းသေလာက္ပဲ လြတ္လပ္တယ္။
ကိုယ့္ကို အမ်ားဆံုး စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္တာဟာ သူမ်ား မဟုတ္ပါဘူး။
ကုိယ့္စိတ္ပါ။ ကုိယ့္အေတြးပါ၊ ကုိယ့္သေဘာထား မွားေနလို႕ပါ။
ဘယ္လိုအေျခအေန ဘယ္လိုအခ်ိန္အခါမွာပဲျဖစ္ျဖစ္
သတိနဲ႕ ကုိယ့္စိတ္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သိၿပီးေတာ့ ေနၾကမယ္ဆိုရင္
ဘ၀ရဲ႕ အရည္အေသြးဟာ အတုိင္းအဆမရိွ ျမင့္မားလာႏုိင္တယ္။
စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈထက္ပိုၿပီး တန္ဖိုးရိွတဲ့အရာ
ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးမွ မရိွပါဘူး။
ခ်ီးမြမ္းတယ္၊ ကဲ့ရဲ႕တယ္ဆိုတာ သူတစ္ပါးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ
ခဏေလးျဖစ္သြားတဲ့ အေတြးေလးတစ္ခုပါ။
ကုိယ့္ကို မွီခိုေနေအာင္လုပ္တာ သူ႕ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး။
ကုိယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တာ။
တကယ့္ေမတၱာဆိုတာ ဘာလဲဆိုေတာ့
သူ႕သာသူ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္သြားေအာင္ နည္းလမ္းေပးလုိက္တာပဲ။
တကယ္ေမတၱာစစ္မွန္သြားရင္ -
ကိုယ့္အတြက္ ဘာအေကာင္းဆံုးလဲလုိ႕ ေတြးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
သူ႕အတြက္ ဘာအေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲ ဆိုတာကိုေတြးၿပီး အဲဒါကိုလိုလားတယ္။
ေမတၱာဆိုတာ သူတစ္ပါးအတြက္ အာဟာရျဖစ္သလို
ကုိယ့္အတြက္လည္း အာဟာရ ျဖစ္ပါတယ္။
ဦးေဇာတိက(မဟာၿမိဳင္ေတာရ)
