“မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သစၥာတရား နာ ၊ ပြါးမ်ား တရားေတာ္”

 

 

 

 

 

 

 

 

 “မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏

သစၥာတရား နာ ၊ ပြါးမ်ား တရားေတာ္”

မဂၢသစၥာမွာ ဘာေ၀တဗၺကိစၥ= “ပြါးမ်ားရတဲ့ကိစၥ”ရွိတယ္။
သစၥာတရား နာရံုနဲ႔မရဘူး။ ပြါးမွရမယ္။
“စကားေျပာေနတာ၊ စာက်က္ေနတာ”ဟာ ပြါးတာမဟုတ္ဘူး။
သတိပ႒ာန္ ေလးပါးထဲက တစ္ပါးပါးကုိ၊ ဥပမာ- ႐ုပ္ကုိရွဳတဲ့ပုဂၢိဳလ္သည္
ရုပ္ေတြ႕ရံုနဲ႔ ပြားတာမဟုတ္ဘူး။ ႐ုပ္၏သဘာ၀ျဖစ္ပ်က္ေတြ႕မွ
ပြားတယ္လုိ႔မွတ္။ ေ၀ဒနာရွဳတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ေ၀ဒနာေတြ႕႐ုံနဲ႔
ပြားတာမဟုတ္ဘူး။ ေ၀ဒနာကုိ ေက်ာ္လြန္ၿပီး၊
“ေ၀ဒနာ၏ အျဖစ္အပ်က္” ကုိသိမွ ၊ ဒါကုိ အဖန္တလဲလဲၾကည့္ေနမွ
ပြါးတယ္လုိ႔မွတ္။

ဒီေတာ့ နိဗၺာန္ေရာက္တဲ့အလုပ္ဟာ ပြါးမ်ားမႈအလုပ္ပါပဲ။
ပြားမ်ားမွရမယ္။ ပြားမ်ားမႈအလုပ္လုပ္မွ ကိေလသာေသမႈ
(သတ္မႈ) ကိစၥၿပီးတယ္။ ပြားမ်ားရာမွာ ေ၀ဒနာရွဳေတာ့
ေ၀ဒနာတြင္ ေတြ႕ေနေသးတယ္ဆုိရင္ လုိေသးတယ္။
ေ၀ဒနာ၏ ပင္ကုိယ္သဘာ၀ကျဖင့္ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တဲ့
သေဘာပါလားလုိ႔ ရွဳေနရာမွာ၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တဲ့
သေဘာကုိရွဳေတာ့ ေ၀ဒနာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ေၾသာ္ အနိစၥပါလား၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တာေလးပါလားလုိ႔
သိလာတယ္။ဒီ ျဖစ္ပ်က္ကုိ အဖန္ဖန္ၾကည့္=
႐ႈေနရင္ ဘာေ၀တဗၺ= ပြားမ်ားမႈျဖစ္ၿပီ။

ဘုန္းႀကီးကေဟာတဲ့ တရားကုိ နားေထာင္တဲ့အခါမွာ ၊
ဒီက ေဟာလုိက္တဲ့တရားကုိ နားထဲကၾကားၿပီး၊
ေဟာတဲ့ ေဒသနာဉာဏ္ကုိ အစဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး
(ေဒသနာဉာဏာႏုသာေရန) ဉာဏ္က ခႏၶာထဲလွည့္လုိက္ပါ။
စုိက္ၾကည့္ပါ။ ဉာဏ္ကုိ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ ေစလႊတ္ပါ
(ဉာဏံေပေသႏၲႆ)သည္ ခႏၶာငါးပါးထဲက တစ္ပါးပါးကုိ
ဉာဏ္က စုိက္ၾကည့္ေပးပါ။
(ဉာဏုတၱရႆေဟာတိ)တဲ့၊ ေဟာရင္း
မတၱနဲ႔ ဉာဏ္တက္လာၿပီး၊ ေၾသာ္ တစ္ကုိယ္လုံးဟာ
အျဖစ္အပ်က္မွတစ္ပါး ဘာမွ မရွိပါလားလုိ႔ အျဖစ္အပ်က္ျမင္တဲ့ဉာဏ္
တက္လာလိမ့္မယ္။ အဲဒါ (ယထာဘူတဉာဏ္)ပဲ။

ေနာက္ ျဖစ္ပ်က္မုန္းတဲ့ဉာဏ္ တက္လာလိမ့္မယ္။
အဲဒါ (နိဗၺိႏၵဉာဏ္)ေခၚတယ္။ ေနာက္ အျဖစ္အပ်က္ကုိပင္
ျဖစ္ဒုကၡ ပ်က္ဒုကၡ ပါလားလုိ႔ ပုိင္းျခားတဲ့ဉာဏ္
အလုိလုိတက္လာၿပီး ေဒသနာအဆုံးမွာ ေသာသာပန္တည္ႏုိင္တယ္။
ေဒသနာဉာဏ္ အစဥ္ေလွ်ာက္ၿပီး ခႏၶာထဲ ဉာဏ္ေရာက္ၿပီး
(ဉာဏ္က ပြားမ်ားၿပီး) ဉာဏ္ ၃-ဆင့္နဲ႔
တက္သြားလုိ႔ ေသာတာပန္ျဖစ္လာတာ။
နားက ၾကားတာကုိ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ ဉာဏ္ကုိ
လွည့္ခုိင္းလုိ႔ရွိရင္ ဉာဏ္တက္လာပါလိမ့္မယ္။
ဒီဉာဏ္ဟာ သစၥာသိတဲ့ဉာဏ္ျဖစ္ၿပီး ၊
သစၥာက်ေအာင္တက္လုိ႔ရွိရင္ တရားပဲြအတြင္းမွာ
ကိစၥၿပီးတယ္လုိ႔မွတ္။

“တရားနာနည္း”
•••••••••••••••••••••••
ဒီေတာ့ တရားနာနည္း မွန္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဘယ္လုိ မွန္ရမတုံး။
ေဒသနာဉာဏ္ ၀မ္းထဲေရာက္ေအာင္လုပ္၊ ေဒသနာေတြကုိ
၀မ္းထဲကဉာဏ္က ဖမ္းထား၊ ဖမ္းထားတဲ့ဉာဏ္နဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ
လုိက္လုိက္၊ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ ဉာဏ္က ျဖစ္ပ်က္ရွဳေပး။
ဒီလုိဆုိရင္ တရားနာတဲ့အဆုံးမွာ ကိစၥၿပီးတယ္။

ဒီ သေဘာဟာ ဘုရားလက္ထက္ကတည္းကပဲ။
ဒီက ေဟာလုိက္တဲ့တရားကုိ ဉာဏ္နဲ႔လုိက္ၿပီး ၊
ခႏၶာထဲဉာဏ္လွည့္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္လုိက္ဉာဏ္ဆုိတက
ေျပာေတာ့သာ ၁၆-ဉာဏ္၊ ၁၀-ဉာဏ္ အစရွိသည္ျဖင့္
ေျပာေနရတာ။ စင္စစ္ေတာ့ တစကၠန္႔ဆုိအကုန္ၿပီးတာပဲ။
နားကနာၿပီး၊ ဉာဏ္ကခႏၶာထဲ စိုက္လုိက္။
ဘယ္၀တၳဳ၊ ဘယ္တရားနာလုိက္တာနဲ႔
ကြၽတ္တမ္း၀င္သြားတယ္ဆုိေတာ့၊
ဘာေ၀တဗၺ= ပြားမ်ားတဲ့ ကိစၥေတြမပါသလုိျဖစ္ေနတယ္။
အမွန္ ဒီ၀တၳဳေတြဟာ သုတၱန္တရားျဖစ္ေလေတာ့
သုတ္ေတြမေပ်ာက္ေအာင္ စီေရးရတယ္ဆုိေတာ့
အဘိဓမၼာမထည့္ႏုိင္ဘူး။ သုတၱန္ဆုိတာ က်င့္စဥ္ပါတာက
နည္းတယ္။ အဲဒီ တရားနာလုိ႔ ကိစၥၿပီးသြားတယ္
ဆုိျငားေသာ္လည္း သုတၱန္ေနာက္ကေနၿပီး
“အဘိဓမၼာ”မလုိက္ရင္ ျဖစ္ကုိ မျဖစ္ဘူး။


“ဘုရားတရားေဟာစဥ္ (ကိေလသာျဖဴစင္ေနပါမွ)”
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ဘုရားက လူတစ္ေယာက္ခြၽတ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္
တရားေဟာစဥ္ရွိတယ္။
(၁)။ေရွးဦးစြာ ဒါနျပဳကြ၊ ၾကပ္ၾကပ္ျပဳကြလုိ႔ ေဟာခ်လုိက္တယ္။
ဒါနဆုိတာ လူခ်မ္းသာ၊နတ္ခ်မ္းသာဆုိတဲ့ ခ်မ္းသာေတြကုိ
သူကေပးႏုိင္တယ္ဆုိၿပီး သူ႔အက်ဳိးေတြ
တခါေလာက္ေဟာလုိက္တယ္။
ပန္းလွဴလုိ႔လွပပုံ၊ ေက်ာင္းေဆာက္လုိ႔ နတ္ျပည္မွာ
ဘုံေပါက္ပုံစသည့္ အက်ဳိးေပးပုံေတြ ေဟာလုိက္တယ္။
(၂)။ေနာက္ ဒါနလွဴၿပီးေတာ့ ဒီလုိ အက်ဳိးေပးၿပီးေသာ္လဲ
အသက္မရွည္ရင္ အလကားကြ။ လက္ထဲေငြရွိေပမယ့္ ၊
မစားရခင္ ေသသြားရင္မေကာင္းဘူး။
ဒီေတာ့ သီလေလးလုပ္ကြ ၊
သီလလုပ္မွ အသက္ရွည္မယ္လုိ႔ တဆင့္တက္ေဟာတယ္။
(၃) ဒါန ၊သီလေဟာၿပီးေတာ့မွ ဒါနေၾကာင့္ ဘုံဗိမာန္ေတြ၊
ပေဒသာပင္ေတြေပါက္၊ သီလေၾကာင့္ အသက္ရွည္တဲ့
နတ္မင္းႀကီးျဖစ္လာၿပီး စည္းစိမ္ဥစၥာရတနာနဲ႔ အျပည့္အစုံကြ။
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသတုံးကြလုိ႔ သဂၢကထာေခၚ
နတ္ျပည္အေၾကာင္း ဆက္ေဟာျပန္တယ္။
(၄)။ဒါေတြၿပီးေတာ့မွ ကာမာနံအာဒီန၀ကထာ=
ေဟာဒီအက်ဳိးေတြဟာ ငါးပါးအာ႐ုံကာမဂုဏ္ေတြကြ။
ဘာမွအသုံးမက်ဘူး၊ ေမ်ာက္ မီး႐ႈးပန္းကုိင္ထားသလုိ
ကုိယ့္ခ်ည္းေလာင္တာပဲကြ။ အမဲသားရတဲ့က်ီးလုိပဲ၊
တျခားက်ီးေတြက လုိက္လုတာနဲ႔ ခ်မ္းသာခြင့္မရဘူးကြ။
ဒါေတြလဲအကုန္ေဟာခ်လုိက္တယ္။
အျပစ္ေတြျပေဟာလုိက္တယ္။
ရသေ႐ြ႕ဟာ တစ္ခုမွ မေကာင္းဘူးကြ။
ဒီေရာက္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္းဆဲြေခၚလာၿပီးေတာ့မွ ၊
ပင္ကုိယ္အျပစ္ေတြ ေဟာခ်လုိက္တယ္။
(ဒီလုိေဟာျပေနတာဟာ ဘာ၀နာမပါပဲနဲ႔ ကိစၥၿပီးတယ္လုိ႔
ခင္ဗ်ားတုိ႔ ထင္ေနမွာစုိးလုိ႔ ေျပာျပရတာ)။
(၅)။ ၿပီးေတာ့မွ ေနကၡမၼကထာ ကာမမွထြက္ကြ။
ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြက ထြက္ဆုိေတာ့၊
ဒါ အလုပ္လုပ္ရေတာ့မယ္လုိ႔ေျပာတာ။
ကာမအာ႐ုံေတြကုိ အနိစၥ၊ဒုကၡ၊ အနတၱ မ႐ႈရင္၊
ကာမမွ မထြက္ႏုိင္။ ဒီေတာ့ “၀ိပႆနာ” စ လုပ္ေတာ့လုိ႔ ပါလာတယ္။
(၆)။မဂၢကထာ ေဟာခ်လုိက္တယ္။ သစၥာေဟာခ်လုိက္တယ္။
အဲဒီေတာ့ မဂၢကထာမေဟာခင္ “ကာမာနံအာဒီန၀ကထာ” ေဟာတယ္။
ကာမဂုဏ္၏ အျပစ္ေတြ၊ လူျဖစ္ရတာလည္း ဒုကၡသစၥာကြ။
ငါးပါးအာ႐ုံကာမဂုဏ္ တစ္ေထာင့္ငါးရာကိေလသာမီးေတြ
အကုန္ေလာင္ေနတာ တဟုန္းဟုန္းပဲကြ- လုိ႔ ေဟာလုိက္တယ္။

ေဟာေတာ့ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြ၏ အျပစ္ေတြကုိျမင္ၿပီး၊
ဒါေတြဟာ သက္သက္အသုံးမက်တဲ့တရားေတြပဲလုိ႔ သူ႔ကုိ
၀ိပႆနာလုိက္ လုိက္တယ္။ လုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့မွ ၊
သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ၊ တဏွာ၊
မာန၊ဒိ႒ိေတြ ကင္းသြားတာ။
ကင္းသြားေတာ့ “စိတ္ကျဖဴစင္”သြားတယ္။
ျဖဴေနတဲ့အ၀တ္ဟာ ဆုိးခ်င္တာနဲ႔ဆုိး စဲြတယ္။
ဂ်ီးအေပေတြနဲ႔ဆုိရင္ မစဲြဘူး။
ဒီလုိပဲ ဒီမွာလဲ ကာမာနံအာဒီန၀ကထာေဟာေတာ့
စိတ္ျဖဴစင္သြားၿပီ။ ငါးပါးအာ႐ုံ ကာမဂုဏ္ေတြဟာ
စိန္ေတြ၊ေ႐ႊေတြ၊ ေငြေတြဟာ အလကားဟာေတြ၊
ဘာမွ လုိခ်င္စရာမရွိဘူး။

ဒီလုိျဖစ္လာေတာ့ စိတ္ထဲမွာျဖဴစင္လာတယ္။
ျဖဴစင္လာတဲ့အခါက်ေတာ့မွ မင္းတုိ႔ ခႏၶာႀကီးဟာ
ဒုကၡသစၥာကြ။
ဒီဒုကၡျဖစ္ေစတာဟာ သမုဒယသစၥာကြ၊
ဒီ သမုဒယသစၥာ မေသသေ႐ြ႕ ဒုကၡမၿငိမ္းဘူးဆုိၿပီး၊
မဂၢသစၥာကုိ ဆက္ေဟာလုိက္တယ္။
ဒီေတာ့ “အလုပ္တရား” ေတြေရာက္လာတယ္။
ေရာက္လာေတာ့ သစၥာေဟာလုိက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ၊
ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဒီက်မွ မဂ္ဖုိလ္ဆုိက္ လာရတယ္။
သစၥာက်မွဆုိက္တယ္။ ဒါ တရားေဟာစဥ္ပဲ။
ဘယ္သူ႔ကုိမဆုိ ဒီလုိပဲ ေဟာတယ္။

“သစၥာ အဓိက”
•••••••••••••••••••
ဘုရားေဟာစဥ္ ေရွ႕ပုိင္းမွာ ဒုဂၢတိက သုဂတိေရာက္ေအာင္
ေဟာလုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သုဂတိေရာက္လည္း
ခႏၶာငါးပါးျဖစ္တာပဲဆုိေတာ့ ဒုကၡသစၥာျဖစ္တာပဲ။
ခႏၶာငါးပါးက မထြက္လုိ႔ရွိရင္၊ ဒုကၡသစၥာထဲက မထြက္ပဲ
ေနဦးမွာပဲ၊ ေနာက္ဆုံးပိတ္ ျဖဴစင္တဲ့အခါက်မွ သစၥာသြင္းတယ္။

ဒီ ဘုရားေဟာစဥ္ကုိမွတ္၊ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ကေတာ့
ဒီလုိမေဟာေတာ့ဘူး။ ဟုိဟာေတြ တျခားဆရာေတြဆီက
နာခဲ့ၾကၿပီ။ ဒါနကထာ၊သီလကထာ၊ သဂၢကထာေတြမလုိေတာ့ဘူး။
ဘုန္းႀကီးတာ၀န္က သစၥကထာ(မဂၢကထာ)ေဟာဖုိ႔ပဲ။
ဒီျပင္ဟာေတြက ခင္ဗ်ားတုိ႔ ၾကားဖူးလွၿပီ။
သစၥာကထာေတာ့ မၾကားဘူးေသးပါဆုိေတာ့၊
ဒါျဖင့္ ျဖဴစင္ေနတဲ့စိတ္ကုိ ဆုိးေပးရေတာ့မွာပဲ။
“သစၥကထာ”က စိတ္ျဖဴစင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဟာရတာ။
႐ႈပ္ေပြေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဟာကုိ မေဟာႏုိင္ဘူး။ မေဟာနဲ႔။
ေစာင့္ေပးပါ။ ဘုရားကလည္းေစာင့္တာပဲ။
ဒီေတာ့ “သစၥာတရား”ဟာ ကြၽတ္တမ္း၀င္တဲ့ တရားလုိ႔မွတ္။
သစၥာနားမလည္ေသးရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒုကၡ
ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ႏုိင္ဘူး။ သစၥာမနာရပဲနဲ႔
သစၥာအားထုတ္မယ္ဆုိရင္ ဒုကၡ ဘယ္ေတာ့မွ
မကုန္ဘူးလုိ႔ “သစၥသံယုတ္”မွာ ေဟာထားတယ္။
ဒီေတာ့ သစၥာတရားနာမႈသည္ အေရးႀကီးဆုံးအလုပ္ပဲ။
သစၥာနာၿပီးရင္ သစၥာပြားေပေတာ့။

Dhamma Dãna Source ►
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm   မွကူးသည္ ။