ငု ဝါ
____________________________ေက်ာင္းေရာက္ေအာင္ျမန္ျမန္ေျပးၿပီး
သူလာရာလမ္း ေငးရတဲ့အရသာ
တုန္ရီေမာဟိုက္
တိတ္တိတ္ကေလး
ေလေျပေတြ ျဖတ္ေျပးအသြား
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို ဘရိတ္ဆြဲထားရ
လွ ရက္လိုက္တာ ပန္းငုဝါ ။
ကိုယ့္ရင္မွာေတာ့
ေႏြ မိုး ေဆာင္း သုံးရာသီ
ငုဝါပန္းဆိုင္း ေလးေတြပဲ အၿမဲပြင့္
ကိုယ္အတင့္ရဲ လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတိုင္း
ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးသြား
သူ႔ အတန္းေလးဆီ လြမ္းညိဳ႕သြားရတဲ့ မိုးသားအျဖစ္
ကိုယ္ရပ္ၿပီး ႐ြာေနခဲ့ရ ။
ေက်ာင္းလမ္းမွာ ေႂကြေနတဲ့သစ္႐ြက္ေလးကအစ
ငုဝါေၾကာင့္လွတယ္
ေႏြဥၾသ
ေျခာက္ေသြ႕ေျမ
ကုကၠိဳ ပင္တန္း
ပန္းစက္ဘီးအျဖဴ ေလး
ကိုယ့္အတြက္ ကဗ်ာ ပဲ
အလြမ္းဆိုတာ ညတာရွည္တာကို
အံႀကိတ္ခံရတာပဲ
ဖေယာင္းစက္ေလးေတြဟာ
ငုဝါ အမည္ပဲ
ကိုယ္က်က္ရမယ့္ သင္ခန္းစာဟာ
ငုဝါ မ်က္ႏွာပဲ
အခ် စ္ေၾကာင့္ သူရဲေကာင္းပဲ
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးလည္း မေၾကာက္ဘူး ။
စေန တနဂၤေႏြတိုင္းမွာ
ကိုယ္ဖ်ားတယ္
ညေနဆည္းဆာဆီ ေငးေမာ ရတာ
စက္ဘီးကလိန္ေလးေတြထဲ နားစိုက္ရတာ
အတန္းထဲကေန ငုဝါရွိရာ
အၿမဲေငးေနရတာ
ကိုယ့္လက္ဆစ္ေတြဟာ သက္ေသပဲ ။
သူတစ္ခ်က္ၿပံဳးတိုင္း
ကိုယ့္ရင္လွိုင္းႂကြ
ၾကည္ႏူးရတာ
ဘယ္ခါ သူသိ
ရင္ထဲၿငိမလဲ
ငုဝါေက်ာင္းလြယ္အိတ္ထဲ
အခ်စ္ကိုစီထားတဲ့ စကားလုံးေတြ ေမွာင္ခိုေရာက္
ကိုယ့္တကုိယ္စာ ေျခာက္ျခားမႈ
ခုေတာ့ ျပန္လည္ မရေတာ့ဘူး ။
ဒီလိုနဲ႔
သစ္႐ြက္ေတြ ေႂကြခဲ့တယ္
ေႏြေလေျပေတြ တိုက္ခဲ့တယ္
ဖုန္းထူထူလမ္းေလးေတြ ေလေပြက်
ယိမ္းကခဲ့တယ္
ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ဆိတ္သြားခဲ့တယ္ ။ ။
No comments:
Post a Comment