လဲေနေပမယ့္ၿပိဳမက်ေအာင္
မရုန္းႏိူင္လည္း
ထ ခဲ့ရပါတယ္
ေရတံခြန္တစ္ခုလို
မ်က္စိစံုမွိတ္
ခုန္ခ်ခဲ့ၿခင္းသာ
ငါ ့ အႏုပညာ
. . .
နံရံ ေခ်ာက္ကမ္းပါး
မီးပင္လယ္ကႏၱာရ
စုတ္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္း လြမ္းမကုန္
ကိုယ့္ဒဏ္ရာ
ကိုယ္လ်ွာနဲ႔ျပန္ျပန္သပ္ခဲ့ရ
ဘ၀မွာ
အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြမ်ားလြန္းရဲ
႔ . . . ။
ေမာင္ေသာ္တာ
စက္ရပ္သတင္း
စက္တပ္ေလွကေလးေပၚလိုက္ပါခြင့္မရ
ကမ္းစပ္မွာအပိုင္းပိုင္းအျပတ္ျပတ္က်န္ရစ္တဲ႔
လက္မွတ္ျဖတ္ပိုင္းတစ္ရြက္ဟာငါလား။
အိမ္လြမ္းစိတၱဇနဲ႔
ၿမိဳ႕ရိုးအျပင္မွာတဝဲလည္လည္လွည့္ေနတဲ႔
အခိုးအေငြ႕အစုအေဝးဟာငါလား။
သားစိမ္းငါးစိမ္းတန္းအလယ္
ကိုယ့္ရနံ႔ေလးကိုယ္မေသေအာင္ေမြးျမဴေနရတဲ႔
ေတာပန္းေတာင္ပန္းတစ္ပြင့္ဟာငါလား။
ပြဲလမ္းသဘင္လူစုလူေဝးရဲ႕အေဝး
အက္ေၾကာင္းရာထင္မႈန္ဝါးဝါးမွန္ေျပာင္းတစ္လက္ဟာငါလား။
ကမၻာႀကီးကိုမမီမကမ္းဆြဲငင္စုပ္ယူေနရသူ
အားေလ်ာ့ဘကၳရီနဲ႔ေရဒီယိုေဟာင္းတစ္လုံးဟာငါလား။
ငါ့အခန္းထဲမိသားစုေလးဆုံစည္းခြင့္ကလည္း
ေလမၿငိမ္တဲ႔ေကာင္းကင္မိုးတိမ္ေတြလိုအစိုးမရ။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာမိုးေလဝသပဲ
ဒီေရလို
လလို မုန္တိုင္းနဲ႔ငလ်င္လို ခန္႔မွန္းရခက္ခက္။
အဲသလို
ေမွာက္ခ်ည္လွန္ခ်ည္
ေျခာက္ခ်ည္စိုခ်ည္ ရာသီဥတုအေပၚ
ငွက္ေကာင္းတခ်ိဳ႕ဆိုက္ေရာက္လာခ်ိန္ဟာ
ဘဝရဲ႕တိုေရရွားေရပြဲေတာ္ေတြေပါ့။
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မုန္တိုင္းမ်ားၾကားက
ေျခရာေဖ်ာက္ျမႀကိဳးၾကာႀကီးဝဲျပန္လာေတာ့
လူေခ်ာလူလွကိုးတန္းေက်ာင္းသား
ပန္းရိုင္းပြင့္သစ္ေလးငါျဖစ္သြားတယ္။
စစ္ေတာင္းျမစ္ကမ္းေပၚက
ပန္းပဲဆရာႀကီးရဲ႕သား
ဝင္နားလာေတာ့
ေခ်ြးနံ႔
သံနံ႔ ျပာပူနံ႔ ငွက္ခါးေတာင္ရနံ႔နဲ႔
မိႈင္းခန္းမထဲကထပ်ံလိုက္တဲ႔
ဝန္တင္လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ ငါ ျဖစ္သြားတယ္။
ပြဲေတာ္ရဲ႕ေခၚသံ
ပြဲေတာ္ရဲ႕ကိုယ္သင္းနံ႔
ပြဲေတာ္ရဲ႕အေသြးအသားနဲ႔
ရုပ္ေတြျဒပ္ေတြအစိုင္အခဲေတြစုဖြဲ႕
တစ္စစီတစ္စစီတပ္ဆင္ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးတဲ႔ေနာက္
ျပန္လည္အသက္ဝင္လာတဲ႔အေကာင္အထည္ႀကီးဟာ
အခုညာဘက္လက္ဖ်ံရိုးကို
စတင္လႈပ္ရွားေနၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း။
။
မင္းညြန္လိႈင္
လြမ္းမီးလဲ့ျပာ
သမိုင္းတေက်ာ့ ျပန္ရိုးရွိရင္
သမိုင္းစာအုပ္ထဲက ၾကာအင္းႀကီးလို
ၾကာမ်ိဳးငါးပါးအျပည့္နဲ႔
သူ႔ကိုယ္ထည္စင္စစ္
ေလးကၽြန္းကန္ကို ျမင္ဖူးခ်င္ပါတယ္ ….
သမိုင္းတေက်ာ့ ျပန္ရိုးရွိရင္
တစ္ကၽြန္းနဲ႔တစ္ကၽြန္း လက္ခ်င္းခ်ိတ္လို႔
ခင္းထားတဲ့ တံတားအိုေလးေပၚမွာ
ဂစ္တာတီးမယ္၊ ခ်စ္သူေတြကိုုေငးမယ္
ဇာတ္၀င္ခန္းတခ်ိဳ႕ကို ရင္ခုန္မယ္
အေရွ႕ဆီက ဆံေတာ္ရွင္အ၀ါရယ္
ေရျပင္ျပာျပာ တေမွ်ာ္တေခၚရယ္
အေနာက္ဘက္က ကုကၠိဳပင္စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတြရယ္
ၿမိဳ႕ရိုးထက္က ၀တ္ျပဳသံခ်ိဳျမ ဓမၼသံစဥ္ေတြရယ္
ၿမိဳ႕ရဲ ႔ေကာင္းကင္ေပၚျဖတ္ပ်ံေနက် ငွက္ကေလးေတြရယ္
ေရရင္း တြက္ရင္း အလြမ္းတစ္၀က္နဲ႔
အိမ္အျပန္ ကန္ပတ္လမ္းေပၚက ငါ ့ညေနေတြကိုလည္း
ျပန္ျမင္ခ်င္ေသးတယ္ …
သမိုင္းတေက်ာ့ ျပန္ရိုးရွိရင္
အေရွ႕ဘက္ကၽြန္းက ေမွ်ာ္စင္ေပၚတက္ၿပီး
အေနာက္ၿမိဳ႕ရိုးထဲ ငုပ္လွ်ိဳးသြားတဲ့ေနလံုးႀကီးကို
ေငးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ . . .
သမိုင္းတေက်ာ့ ျပန္ရိုးရွိရင္
ရိုးရွင္းလွပ ကန္ေဘာင္ရိုးေလးေပၚက
ငု၀ါပင္တန္းရဲ႕ပြင့္ရြက္ေႀကြတဖြဲဖြဲ ေအာက္မွာ
လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ခ်င္ပါေသးတယ္ . . .
သမိုင္းတေက်ာ့ ျပန္ရိုးရွိရင္
အိုဇာတာ မေကာင္းရွာတဲ့
စိန္ပန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ
ထိုင္ၿပီး စြန္လႊတ္လို႔
ႀကိဳးျပတ္လြင့္စင္သြားတဲ့ စြန္ကေလးေတြ
ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ အၿပိဳင္လိုက္လုခ်င္ေသးတယ္ . . .
သမိုင္းတေက်ာ့ ျပန္ရိုးရွိရင္
ကန္ေရျပင္စပ္စပ္ က ျမက္ရိုင္းရွည္ေတြနဲ႔အျပိဳင္
သံစဥ္လိႈင္းေတြ ယိမ္းႏြဲ႔ခ်င္ေသးတယ္ …
သမိုင္းတေက်ာ့ ျပန္ရိုးရွိရင္
အားကစားကြင္းအမည္ခံ
ေျမသားမညီညာတဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းကြင္းျပင္ႀကီးထဲ
ကေလးငယ္ေတြ ေျပးကာလႊားကာ ေဆာ့ကစားေနတာေတြ
ကိုယ့္လူေတြ ရဲ ႔ေဘာလံုးပြဲစဥ္ေတြ
ျပန္ျမင္ခ်င္ပါေသးတယ္ . . .
သမိုင္းတေက်ာ့ ျပန္ရိုးရွိရင္ေပါ ့ . . .
သမိုင္းတေက်ာ့ ျပန္ရိုးရွိရင္ေပါ ့ . . .
သမိုင္းတေက်ာ့ ျပန္ရိုးရွိရင္ေပါ ့ . . . .
ေရကန္ႀကီးထဲ ေျပးေျပးၿပီး
၀ုန္းခနဲ ၀ုန္းခနဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခုန္ခ်
၁၆ ႏွစ္သားေလး ျပန္ျပန္ျဖစ္သြား
စိတ္နဲ႔ အၿမဲကူးကူးမိေနတဲ့
ငါ ့အလြမ္းမီးေလး လဲ့ျပာျပာ ………….. ။
ရန္လင္းေအာင္
ရတုေျမ မဂၢဇင္း
အတြဲ
(၁) အမွတ္၊ ဒီဇင္ဘာလ၊ ၂၀၁၃ ။
No comments:
Post a Comment